vrijdag 27 september 2013

Flowers & feathers

Zoals de meesten wel zullen weten ben ik wat betreft mode vrij behoudend. Ik koop shirts zonder enig gewetensbezwaar in drievoud, en was laatst heel erg blij omdat ik een nieuwe versie had weten te bemachtigen van mijn lievelingsbroek, die na een paar jaar intensief gebruik totaal versleten was. Het is dat er in die winkel nog maar één zo’n broek voorhanden was, anders had ik graag een voorraadje aangelegd zodat ik de rest van mijn leven voorzien zou zijn. Voor mij geen jumpsuits, leggings, of kledingstukken die in een museum voor moderne kunst niet zouden misstaan. Toch heb ik één langgekoesterde wens, die misschien zal verbazen — maar na zo lang in de klerenkast te hebben gezeten vind ik het nu wel tijd er uit te komen, of tenminste de deur op een kier te zetten. Het punt is namelijk, dat ik eigenlijk heel graag zo’n jasje wil dat Brandon Flowers in de clip van Human draagt (en waarmee hij elk concert van de bijbehorende Day&Age-tour aftrapte). Voor bij wie er niet meteen een lampje gaat branden, dat ziet er zo uit:

Epauletten. Met veren. Hoe vet is dat! Eigenlijk is de hele verschijning van Flowers in Human gewoon te cool voor woorden. Het merendeel van de tijd beweegt hij niet of nauwelijks, waardoor de veren nonchalant wat in de wind wapperen; het enige “dansen” (zover het die naam verdient) bestaat uit wat schokschouderen, een arm die met kleine, spastische bewegingen een omtrek maakt, wat rusteloos heen en weer geloop. Mr. Brightside kijkt ondertussen gepijnigd naar de grond, en vraagt zich af of we mens dan wel danser zijn. Fantastisch.

Toen ik dit onlangs opbiechtte aan een aantal teamgenoten, was het even stil. Toen zei één van hen: “zoiets als Gerard Joling, dus”. No way. Er is een groot, maar dan ook echt een héél groot verschil tussen dit:

En dit:

Het deed me denken aan de opmerking die iemand maakte tijdens een concert van Muse. De mannen kwamen toen op in volledig met LED-lichtjes bedekte pakken. De lichtjes gingen aan en uit en vormden patronen, alles op maat van de muziek. Ze hadden zonnebrillen op die in hetzelfde tempo meeknipperden, alles was bling, alles was volkomen over the top. Ik vond het geweldig, iemand anders merkte op dat de pakken bij de Toppers niet zouden misstaan. Tot zover de charme.

De vraag is dan wel: waar zit het verschil nou precies? Waarom vind ik een Brandon Flowers, die tot in de puntjes gestyled is, de meest foute kostuums draagt, en eyeliner opheeft het toppunt van coolheid, en vind ik een Gerard Joling met al zijn verenpracht maar overdreven en fout in de foute zin van het woord? Waarom sta ik te juichen bij een concert van Muse, waarbij Matthew Bellamy en co. als overdadig versierde kerstbomen het podium opkomen, en zou ik een dergelijke lichtjesshow willekeurig waar anders maar kitsch vinden?

Eigenlijk is het antwoord simpel; ik hou heel erg van de muziek van The Killers en Muse, en met hoe meer spektakel en show dit gepaard gaat, hoe leuker ik het vind. Het jasje van Brandon Flowers staat niet op zichzelf, het staat voor alle muziek die The Killers maken en alles wat ze uitdragen. Het is het jasje waarvan Flowers zelf zegt: “The feather epaulettes were my most fabulous style statement. When I get into the jacket I feel good and very triumphant.” Met zo’n jasje aan kan ook ik een rockster zijn, of me tenminste zo voelen. Mocht het zover komen, lieve mensen, dat ik in een jasje met veren op mijn schouders door de stad paradeer, zonnebril op, zelfverzekerde uitdrukking op mijn gezicht, dat ik ineens de sterren van de hemel dans en toonvast denk te kunnen zingen, laat me dan maar gewoon even uitrazen. Ik beloof dat zodra het jasje in de kast hangt en ik weer gekleed ga in de vertrouwde lievelingsbroek, alles weer bij het normale zal zijn.


De video van “Human”.


1 opmerking: